سلام بر شعبان و اعیادش،

سلام بر حسین و عباسش،

سلام بر سجاد و سجودش،

سلام بر نیمه شعبان و ظهور مولودش

ماه شادی آل الله مبارک باد

امام زین العابدین ( علیه السلام) در کوران رویدادهای سیاسی که در تکوین امت اسلام و ترسیم خطوط و ویژگی های تاریخی آن نقش به سزایی داشتند، قرار گرفته بود.

 در خانه امیر مومنان امام علی(ع) دیده به جهان گشوده بود. درآن هنگام امام علی (ع ) مبارزه ای تلخ با دشمنان اسلام در جمل و صفین و نهروان را آغاز کرده بود. پدر حضرت سجاد، امام حسین (علیه السلام)، درآن روزگار علاه بر همکاری با پدرش در اداره امور مسلمانان، فرماندهی سپاه اسلام را نیز بر عهده داشت.

بی گمان این رویدادهای سهمگین که تا امروز نیز پس از گذشت چهارده قرن در محیط ما تاثیر داشته، در شخصیت این مولود بزرگوار، اثر شگرفی ازخود بر جای نهاد. این برهه پرآشوب با قتل خلیفه سوم توام بوده و از پی آن بنی امیه به خونخواهی عثمان برخاستند.

از آنجا که ائمه هدی، برای تمام نسلها درهر دیار و دوره ای مشعلهای فروزان حقند و از آنجا که شرایط حاکم بر یک دیار ودوره با آنچه بر دیار و دوره ای دیگر گذشته تفاوت دارد و از آنجا که خداوند، رسالتهای خویش را با برانگیختن حضرت محمد(ص) و جانشینان معصوم حضرتش پایان بخشیده است، پس حکمتش اقتضا می کند که سیره هر یک از آنان جهت هدایت با روش خاص متمایز باشد، تا روشهای گوناگون آنان، گنجینه ای پر بار برای مردم باشد و هر کس مطابق با خود و شرایط ویژه ای که در آن به سر می برد، از آنها بهره گیرد.

حضرت ابوالفضل (ع) نزد پروردگار و اهل بیت (ع) محبوبیت زیادی داشت. احادیث و روایات بسیاری

درباره مقام و منزلت ایشان به یادگار مانده که در ادامه گزیده‌ای از آنها را می خوانید.

حدیث اول

پیامبر اکرم (ص) خطاب به حضرت ابوالفضل (ع) فرمودند:

أقرّالله ُ عینک، فأنتَ بابُ الحوائج وَ اشفَع لمَن شئتَ
خداوند چشمت را روشن گرداند، تو باب الحوائج هستی، از هر که خواستی شفاعت کن.

کتاب الکبریت الاحمر

حدیث دوم

امام علی (ع) خطاب به حضرت ابوالفضل (ع) فرمود:
وَلَدی وَ سَتَقرّ ُ بک َ فی یوم القیامة "
به زودی چشمم در قیامت به وسیله‌ وجود تو روشن می‌شود.

معالی السّبطین

• قرآن در نگاه امام(ع):
  قرآن از منظر امام حسین(ع) را در دو عنوان کلی قرآن در سخن امام(ع) و قرآن در سیره عملی حضرت می‌توان گزارش کرد:

قرآن از بیان امام(ع):
حضرت در نقد اعتقاد کسانی که خدا را به خود تشبیه می‌کردند، توضیح داد کسانی که خدا را به خود تشبیه می‌کنند، در شمار بیرون‌شدگان از دین هستند و گفتارشان به گفتار کفار و اهل کتاب می‌ماند. به تبیین آیات پرداخت و آیات «لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْءٌ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیرُ» (شوری، ۱۱)؛ «لَا تُدْرِکُهُ الْأَبْصَارُ وَ هُوَ یُدْرِکُ الْأَبْصَارَ وَ هُوَ اللَّطِیفُ الْخَبِیرُ» (انعام، ۱۰۳) را مطرح کرد. همچنین از منظر امام(ع) کتاب خدا درباره آنان نازل شده است.

قرآن در سیره عملی امام(ع):
سیره عملی امام(ع) در ابعاد مختلف حیات وی متاثر از آموزه‌های قرآن بود از جمله:
۱٫ نقش قرآن در عبادات و مناجات: قرآن را مرجع دعا و ملجأ انس با معبود می‌دانست. روز عاشورا به فرزندش، دعایی از مادرش فاطمه(س) از رسول خدا یاد داد که عباراتی قرآنی در آن آمده است. در تعویذها از قرآن استفاده می‌کرد. در احوالات مختلف به قرائت می‌پرداخت. نقش نگینش نیز آیه «إِنَّ اللهَ بالِغُ أَمْرِهِ» (طلاق، ۳) و طبق روایتی «حَسْبِیَ اللهُ» (توبه، ۱۲۹؛‌ زمر، ۳۸) بود.